glendale

Opmerkelijk autokerkhof

Glendale - Utah (USA)

● Bijzondere verzameling wrakken
● Modellen door de jaren heen
● Achtergrond onbekend
● Foto-impressie

oktober 2018

Kijken mag, aankomen niet

Autowrakken van voornamelijk Amerikaanse merken, soms van historische betekenis, op een autokerkhof langs de kant van de weg in de Amerikaanse staat Utah. Een schatting over de duim: minstens tweehonderd. Daar gaat de liefhebber niet zo maar aan voorbij, dat spreekt vanzelf. Gaandeweg de kennismaking groeit de verbazing. Er lijkt enige mate van ordening te zijn. Wat moet dat hier en waarom?

Het is donderdag 4 oktober 2018. We hebben er al heel wat kilometers op zitten tijdens onze toer door Amerika. Heel wat mijlen, beter gezegd. Al veel bijzonderheden en eigenaardigheden in dit land hebben we ervaren. Elke dag komen er weer bij. We rijden op Highway 89. Vanochtend vertrokken we uit Springdale bij het Zion National Park en nu zijn we op weg naar Bryce Canyon, dat opnieuw een natuurhistorisch hoogtepunt belooft te worden. Er zijn veel van die hoogtepunten in deze weken. De nationale parken bieden ongekend veel natuurschoon en zijn bovendien fantastisch georganiseerd.
Op onze reis zijn we na Californië en Nevada in de derde staat terechtgekomen, Utah. Het is hier anders. Niet alleen moet de klok een uur vooruit, maar ook de aanblik lijkt te verschillen. Alsof alles een stuk rommeliger is, minder verfijnd. Of dat te maken heeft met de staatsgrens? Wellicht. Iedere staat lijkt haar eigen cultuur te hebben. Veel vaker dan in de afgelopen weken zien we bij de huizen langs de weg afgedankte auto’s staan. Ze hebben veelal de status van wrak bereikt. Kennelijk zijn ze op enig moment in onbruik geraakt maar nooit opgeruimd. Op menig erf staat een oude pick-up die opa of oma ooit nog heeft gebruikt. De gezinsauto van pa of ma is na een werkzaam leven gewoon achtergelaten. Ze staan blijkbaar niemand in de weg. Er is geen aandrang ze weg te (laten) halen. Soms zijn ze al deel geworden van de natuurlijke omgeving.

Opvallend veel afgedankte auto's bij de huizen langs de kant van de weg. Ze zijn nooit weggehaald.

Edsel
We hebben onze ervaringen nauwelijks gedeeld en uitgesproken als bij Glendale een bijzondere verwaarloosde oude auto in beeld komt. Het is een Edsel. Die kom je niet iedere dag tegen. We minderen vaart en zien dat er meer auto’s staan. Veel meer zelfs. Reden voor een stop. We rijden een zijweg in en dan dringt pas goed door dat het een gigantisch autokerkhof is. Zo over de duim geschat wel tweehonderd auto's. Het zijn veelal Amerikaanse merken, sommige zeer karakteristiek voor de Amerikaanse autohistorie. De oudste is zo’n driekwart eeuw oud, de jongste minimaal een kwart. Ze verkeren in wisselende staat van ontbinding. Veel meer dan schrootwaarde zullen ze niet hebben. Zelfs een doorgewinterde fanatieke klusser begint er niet meer aan ze op te knappen.
We stappen uit. Er is niemand om wat aan te vragen. Na het overwinnen van enige schroom lopen we brutaalweg het terrein op om het geheel van dichterbij te bekijken. Niet alleen de Edsel is bijzonder. Er is nog meer interessants te zien. Een Chevrolet van 1957 bijvoorbeeld, opgeknapt beslist een liefhebbersmodel. Er staan er zelfs twee. Een Rambler Rebel, gemaakt tussen 1957 en 1960, zou in goede staat niet misstaan in een museum. Je kunt nog steeds zien dat het vroeger een chique verschijning is geweest met zijn uitvoering in twee kleuren. De dicht bij elkaar geplaatste koplampen zijn karakteristiek.

Het is deze Edsel die de aandacht trekt en onze nieuwsgierigheid opwekt.

Na het inslaan van de zijweg blijkt dat er veel meer auto's staan en liggen.

Twee keer een Chevrolet modeljaar 1957, met die speciale "raketten" op de motorkap.

Of gaat de voorkeur uit naar modeljaar 1958?

Deze Rambler Rebel is vroeger een chique wagen geweest. Dat zie je nog steeds.

Een typisch Amerikaanse familiewagen, een Ford.

Gremlin
Een Chevrolet Impala van 1959 met zijn horizontale staartvinnen is als sedan al opmerkelijk, maar de stationcar is de overtreffende trap wat exclusiviteit aangaat. Destijds had je veel bekijks met zo'n auto. Twee typisch Amerikaanse modellen zijn de Ford Rancho en Chevrolet El Camino: aan de voorkant is het een personenwagen en van achteren een pick-up.
We kijken onze ogen uit. Er staan maar liefst drie Gremlins naast elkaar (dat wil zeggen: wat ervan over is), het model dat AMC in 1970 lanceerde om Volkswagen in de markt van de kleine auto's dwars te zitten. Dat mislukte jammerlijk. De Gremlin was net zo raar als zijn naam doet vermoeden; de makers namen de grotere Hornet, kortten het onderstel in, behielden de voorkant, maar vervingen de kofferbak door een schuine achterkant.
Even verderop ligt de beoogde VW-killer van General Motors: een Chevrolet Corvair, door consumentenactivist en latere onafhankelijke presidentskandidaat Ralph Nader tot de grond toe afgebrand in zijn boek Unsafe at any speed. Toch zou een mooi gerestaureerd exemplaar voor een liefhebber waarde hebben.
Hoe verder je rondkijkt, hoe meer je ontdekt. Pick-ups, bestelbusjes, vrachtwagens, voorlopers van de SUV: ze zijn er allemaal. En allemaal in vergelijkbare staat, de ene hooguit een klein beetje beter en completer dan de andere.

Jaargang 1959 van de Chevrolet Impala Station Wagon, met horizontale staatvinnen. is ogenblikkelijk herkenbaar.

Rechts de voorkant van de Chevrolet Impala Station Wagon en op de achtergrond de Rambler Rebel.

Personenwagen en pick-up gecombineerd: Ford Rancho en Chevrolet El Camino.

De mislukte VW-concurrent van AMC, de Gremlin. Drie stuks naast elkaar.

Een coupéversie van het tweede model Chevrolet Corvair. Onveilig, maar wel iconisch.

Raadsel
Van wie de auto’s zijn, waarom ze hier verzameld zijn en wat de bedoeling is, blijft een raadsel. Duidelijk is wel dat ze van iemand zijn die er waarde aan hecht. Op verschillende plaatsen lezen we de tekst Look do not touch. Dit is niet zomaar een autokerkhof. Dit lijkt meer op een eerbiedwaardige begraafplaats.
Nieuwsgierig geworden, zoeken we na aankomst op onze bestemming naar aanknopingspunten op internet. Daar lezen we een bericht van iemand anders met dezelfde ervaring als wij. Hij is erachter gekomen dat de eigenaar een zekere Bill is, leeftijd rond de tachtig. Hij heeft hem ook gesproken. Bill is trots op zijn verzameling oud roest. Hij beschouwt het als een bezienswaardigheid. Daar heeft hij groot gelijk in. Dat mensen op zijn terrein rondlopen en kijken, vindt hij niet erg. Alleen mogen ze er geen onderdelen of beeldmerken afslopen. Vandaar de vele bordjes. Look do not touch.
In de tijd dat wij rondkijken, hebben nog twee langsrijdende automobilisten de auto even geparkeerd om een blik op deze curieuze uitstalling te werpen. Dit is meer dan oude rommel. Dit heeft charme. Dit is een wegkwijnend stukje historie. En dat zomaar langs de kant van de weg. Vrij om ernaar te kijken. Als je er verder maar vanaf blijft. ■